(کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا)

این حدیث شریف که از حضرت امام صادق (ع) است نشانگر این است که عاشورا فرهنگى جارى بر بستر زمان و کربلا نماد استقامت در راه هدف و مبارزه با ظلم و بى عدالتى است. این گونه نیست که عاشورا حادثه اى محدود در چارچوب زمان و واقع در چارچوب مکان معین باشد. پیام این حدیث نورانى این است که            

 هر سرزمینى که صحنه یکه تاز سپاهیان جور و ظلم و بى عدالتى و دین ستیزى باشد در حکم کربلاست و باید همان ایثار و جانبازى و صبر و استقامتى که از طرف امام حسین (ع) و خانواده و یاران فداکارش به ظهور پیوست، در این سرزمین توسط اهل ایمان و معتقدان به امام حسین (ع) و راه مقدس او ظهور یابد و همان صفات عالى انسانى و خدایى که در روز عاشورا متبلور گردید باید در هر زمانى که نیاز به کارى حسینى و شجاعت و از جان گذشتگى حسینى (ع) است تبلور پیدا کند.

مهم، داشتن هدفى حسینى (ع) و درد دین و خدا و فضیلت داشتن است. مهم، در راه بودن و در جاده بندگى گام برداشتن و از آن منحرف نشدن است. در کدام سرزمین بودن و در چه روزگارى به سر بردن چندان اهمیتى ندارد. پس انسان با عقاید و باورها و گفتار و کردارش مى تواند کربلایى و عاشورایى و حسینى (ع) باشد و با شناخت حسین (ع) و راه او و هدف مقدس او و معرفت و عشق و اخلاص و شجاعت و ایثار و صبر و استقامت مى تواند دنباله رو و پیرو سید الشهدا (ع) باشد. جنبه دیگر این حدیث شریف بیان مسؤولیتى است که هر مسلمان شیعه معتقد در هر عصر و زمان و در هر مکانى باید بر عهده بگیرد و متوجه باشد که هر روز و بلکه هر لحظه از عمرش، کربلا و عاشورا و صحنه تقابل و درگیرى سپاهیان حق و باطل است و لذا باید هماره بیدار باشد و مواظبت کند که از جمله لشکریان حق و سپاه حسین (ع) باشد نه از جنود باطل و اعوان و انصار یزید و یزیدیان. هر لحظه و هر ساعت و هر روز، زمان امتحان و سنجش است و در این آزمایش ها صفوف اهل حق از اهل باطل و صفوف حسینیان از یزیدیان از هم جدا مى گردد و این ما هستیم که باید صف خود را در این میدان و معرکه مشخص نماییم و نیت و باور و اعمال خود را حسینى (ع) نماییم.

نظرات کاربران ()